چرا مدیران موفق بیشتر وقت شان را با بهترین افرادشان می گذارنند؟

مدیران بزرگ ، عمده وقت خود را به تعامل با بهترین کارکنانشان اختصاص می دهند.

در نگاه نخست ، این رویکرد کمی غیر منطقی به نظر می رسد و ممکن است گفته شود کارکنان موفق به طور خودکار ، وظایفشان را به بهترین شکل ممکن انجام 

می دهند و نیازی به تمرکز مدیران ندارند. در عوض کارکنان ناکارآمدتر باید زیر نظر مدیران قرار گیرند تا اشتباهاتان مشخص شود ، در غیر این صورت عملکرد کل گروه را 

تضعیف می کنند. اگر چه لزوم تمرکز روی کارکنان ضعیف و چالش برانگیز از نظر منطقی کاملا توجیه پذیر به نظر می رسد ، اما باید دانست که مدیران بزرگ دقیقا عکس 

این کار را انجام می دهند و در عمل روی افراد شاخص خود سرمایه گذاری می کنند،اما چرا؟

در پاسخ به این سوال چالش برانگیز باید گفت بسیاری از مدیران کم تجربه فرض را براین می گذارند که کار اصلی شان در سازمان عبارت است از کنترل و نظم بخشی.

اگر کنترل به عنوان نقش کلیدی یک مدیر در نظر گرفته شود ، آنگاه اولویت مدیران به سمت تمرکز روی کارکنان ضعیف تر معطوف می شود ، چرا که آنها به کنترل و 

 نظارت بیشتری نیاز بعنوان کارکرد اصلی مدیران در نظر بگیریم ، باز هم اقدام برای منظم ساختن کارکنان بی نظم برای ما اولویت پیدا می کند. اما مدیران بزرگ 

 معتقدند که کنترل و نظم بخشی ، جایگاه و اهمیت خاص و نظم بخشی ، جایگاه و اهمیت خاص خود را دارند ، اما اولویت اصلی به حساب نمی آیند ، به این دلیل که 

بسیار ابتدایی و ایستا هستند. از نظر مدیران بزرگ ، مهم ترین نقش یک مدیر (( نقش کاتالیزوری )) است که عبارت است از تبدیل استعدادها به عملکردها .

بنابراین وقتی آنها برای یک کارمند وقت می گذارند ، هدف کنترل و نظم بخشی به او نیست ، بلکه تلاش می کنند در ذهن او کندو کاو کرده تا راه های بهتری برای 

شکوفا کردن استعدادهای درونی آن فرد و تبدیل آنها به عملکرد درخشان پیدا کنند مدیران بزرگ تلاش می کنند سبک بی نقص کاری هرکدام از افرادشان را برجسته 

کرده و به آنها ثابت کنند که تقویت آن سبک کاری می تواند به نتایج درخشان تری منتهی شود.